Girls just wanna have fun

Lieve trouwe lezers,

Daar ben ik weer! Na vijf dagen offline geweest te zijn tijdens een geweldige roadtrip door Bolivia, ben ik in een van haar buurlanden beland. Hola Chili! Nog even geduld voor meer over de roadtrip, want eerst moet ik jullie bijpraten over alle andere toffe dingen die Fen en ik gedaan hebben. En dat zijn er weer een heleboel, dus bereid je voor op een lekker lange blog!

Na een lange busrit kwamen we aan in Cochabamba, dé studentenstad van Bolivia. Daar bezocht ik weer een Christusbeeld, en dit keer eentje die nét iets groter is dan die in Rio. Scheelt maar een aantal centimeters, maar ze zijn er trots op. Cochabamba is ook de stad waarvandaan kleine busjes naar Torotoro National Park vertrekken. Na vijf uur over zand en rotsen gehobbeld te hebben, genoten we twee dagen van de prachtige en diverse natuur van Bolivia. We bezochten een canyon waar die in de VS u tegen kan zeggen en klommen en kropen twee uur door donkere grotten. Ik was daarbinnen natuurlijk weer de held op sokken, maar dankzij Fen heb ik het toch maar even mooi geflikt!

Volver a casa, want na twee dagen natuur snuiven streken we (ja nog een keer!) neer in Sucre. Weer fijn in hetzelfde hostel met weer enkelen bekenden. Samen deden we een walking tour, waardoor ik ook weer nieuwe plekjes in de stad te zien kreeg. Op de plaatselijke mercado maakten we kennis met gerechtjes uit de stad. Ook bracht ik nog een bezoekje aan de sportschool voor een lesje bodypump, toen ik perongeluk in een twerk-les terecht kwam. Dat trok veel bekijks, want de docent vond het maar al te leuk dat er een gringa in zijn les was. Dus Miley, eat your heart out! 

Potosi, een plaatsje drie uur van Sucre, werd onze volgende stop. Potosi staat bekend om zijn mijnen, waar onder andere zilver en andere mineralen gewonnen worden. Terwijl Fen de mooie koloniale stad verkende, bezocht ik een van de mijnen. Dit maakte een enorme indruk. De mannen die in de mijn werken, maken soms dagen van meer dan twaalf uur in slechte omstandigheden. Het kost te veel energie om te eten tijdens het werken, dus kauwen de ze hele dag op coca-bladeren. Ook is de lucht in de mijn erg slecht, waardoor veel werkers niet ouder worden dan 45 jaar. Daarnaast wegen wagons met mineralen die zij verslepen meer dan een ton. Klein besef-momentje dat ik toch in mijn handjes mag knijpen als ik weer met een simpel dienblaadje over het terras van de Hebberd loop. 

Onze laatste echte stop in Bolivia was Tupiza. Hier startte onze roadtrip door het zuiden van het land. De busrit naar Tupiza ging iets minder soepel als verwacht. Omdat de bus veel te zwaar beladen was met alle bagage, kwam deze een aantal keer de heuvel niet op. De oplossing was simpel: de passagiers stapten onder aan de heuvel uit en moesten naar boven lopen. Maar niet alle passagiers natuurlijk, want Fen en ik bleven lekker zitten. Ineens spraken we geen Spaans en hadden we geen idee dat we uit moesten stappen ;)

Na een dagje in Tupiza stond ons een geweldige tour te wachten. Samen met de Duitse Clara, Fransen Justine en Margo en onze gids Luis, reden we in vier dagen naar de Zoutvlaktes in Uyuni. Girlstrip! Het werden vier avontuurlijke dagen met veel lama’s, meidenpraat, meebleren met Lil Kleine en elk uur (bij gebrek aan wc’s) wel een pipi natural. Het landschap veranderde bijna elk kwartier, wat prachtige plaatjes opleverde: van laguna’s tot hotsprings en rotsformaties tot geisers. Na elke dag in de jeep verbleven we in een basic hostel in de middle of nowhere. Geen elektriciteit, bereik en stromend water maakte het avontuur compleet. We kropen daarom elke avond na een potje kaarten vroeg onder de wol. Op de laatste dag van onze trip bezochten we dé highlight van Bolivia: de Zoutvlaktes. De zonsop- en ondergang maakte het magisch. Ook hielden we de typische toeristen fotoshoot. Zie mijn foto’s voor het resultaat! 

Eenmaal terug in de bewoonde wereld misten Fen en ik nét de bus naar de grens met Chili, waardoor we weer met een jeep het land door crosten. Misschien ook wel weer relaxt, dachten we. Dichtbij de grens slapen en daardoor niet zo vroeg ons bed uit. Not. Om half 5 ging de wekker zodat we om 5 uur onze weg naar Chili konden vervolgen. Vier uurtjes later stempelde een chagrijnige grensbewaker de zoveelste stempel in mijn paspoort en reden we verder naar San Pedro de Atacama. Eenmaal in het hostel liep ik Nicolas tegen het lijf, met wie ik mijn eerste twee weken in Brazilië doorgebracht heb. Wat is de wereld toch klein he ;)

Adios amigos en kusjes!